Finland og Sverige søker medlemskap i Nato. Høgresida har ivra for dette lenge, og så fekk dei hjelp av Putin til å dra sigeren i land. Det blir spennande å sjå kva for innrømmingar Nato-landa må gi til Erdogan for at Tyrkia skal stemma for dei nye medlemskapa; kurdarane lever om mogleg endå farlegare enn før. Elles ser prosessen ut til å gå på rekordtid.
Her heime har me så langt fått ein Nato-debatt etter kjent mønster. Eit kvart tilløp til kritikk av kva medlemskapet fører med seg, skal slåast hardt ned på.
Då underteikna fortalde om norske erfaringar med Nato i ei svensk avis nyleg, sprang tilhengarane straks ned i skyttergrava. Fleire av reaksjonane illustrerer kor lågt det er under taket i den utanrikspolitiske debatten, og beviser dermed ein av påstandane mine: at Nato-tilknytninga gjer rommet for det offentlege ordskiftet mindre.
Argumenta som ikkje passar inn i den store forteljinga om medlemskapets velsigningar, må avvisast og latterleggjerast.
Slik kan me ikkje ha det. Ikkje berre fordi eit fritt, demokratisk ordskifte er eit gode i seg sjølv (og ein verdi Nato visstnok eksisterer for å forsvara), men fordi me står overfor heilt reelle sikkerheitsutfordringar som me som nasjon må ta på alvor.
USAs atomvåpen og påståtte sikkerheitsgaranti er ikkje svaret på alle desse utfordringane, for å seia det forsiktig. Viss me framover kan få eit ærleg ordskifte om korleis desse skal løysast, vil me vera på rett veg.
