«Eventuelle likskapar medverkelege personar er tilsikta», står det å lesa på fortekstane til Klaus Härös «Livet etter døden». Det fortel noko om stinget i Härös komikk når filmskaparen skriftleg tar på seg eit ansvar som andre, røyndomsnære spelefilmar freistar å fri seg frå. Ja, forteljinga har eit sjølvbiografisk utgangspunkt. Meir spesifikt grip Härö tak i minna om korleis det var å mista mor si, då han var tidleg i 20-åra, og korleis det smertefulle tapet vart verre av dei motsette måtane han, faren og deira næraste takla eller fortrengde sorga på.
Treffande tragikomedie fortel om når dei attlevande blir det verste med døden.
Dødsdistraksjonar
