«Eventuelle likskapar medverkelege personar er tilsikta», står det å lesa på fortekstane til Klaus Härös «Livet etter døden». Det fortel noko om stinget i Härös komikk når filmskaparen skriftleg tar på seg eit ansvar som andre, røyndomsnære spelefilmar freistar å fri seg frå. Ja, forteljinga har eit sjølvbiografisk utgangspunkt. Meir spesifikt grip Härö tak i minna om korleis det var å mista mor si, då han var tidleg i 20-åra, og korleis det smertefulle tapet vart verre av dei motsette måtane han, faren og deira næraste takla eller fortrengde sorga på.