Guri Kulås
Artikler
Regissøren tok jobb i heimesjukepleien før han laga filmen «Hjem kjære hjem»
Filmane om dinosaurane som blir vekte til live med uetisk bioteknologi, har vorte eit sjølvrefererande univers der originalfilmen har lidd same lagnad som fortidsdyra.
Irsk folketru gjev form til uboteleg, historisk smerte.
Broligarkar bør gifta seg online
Det Venezia som høver for bryllaupet til Jeff Bezos, er det virtuelle Venezia i Assassin’s Creed.
Danny Boyles politiske skrekk-virus vil vera basis for mange mutasjonar.
I «Hard Truths» er det filmens empati med eit destruktivt deprimert menneske, som gjev von.
Anja Breiens utforskande kunstnarskap peikar alltid framover.
Eit uuthaldeleg eksil
Portrettet av fotografen som viste verda apartheid, er òg ei skildring av vonbrot og meiningstap i eksil.
Historia om Nadav Lapids filmsatire «Yes» viser at det enno finst ein debatt om sionisme i Israel.
Grand Prix-prisen er noko meir enn ein «andreplass».
Korleis veit du at du har nådd filmtoppen? Når Elle Fanning har namnet ditt på t-skjorta.
Sentimentalt på ein god måte
Joachim Trier talar varmt og vittig til eit breitt publikum om filmkunstens forløysande kraft.
I dag går Julian Assange på raud laupar.
Ikkje sidan Liv Ullmann har ein norsk skodespelar hatt så store roller i så mange internasjonale storfilmar.
Ikkje alle pengar er gode pengar.
Nye bølgjer på Rivieraen
Den 78. filmfestivalen i Cannes er halvvegs. Det er denne første av to ville veker at filmmarknaden (Marché du Film) går føre seg der produksjons- og distribusjonsavtalar blir signerte, og då det er flest amerikanarar på Croisetten. Men i år har dei brotne, transatlantiske tanke- og handelsbanda prega Cannes. Lenge har filmbransjen i Frankrike og USA funne saman i politikken overfor Iran og Ukraina – to land som også i år får særskilt merksemd i Cannes. Men Donald Trump har splitta og intensivert den politiske spenninga også i filmbransjen på alt frå Gaza, Ukraina og Russland til internasjonal samproduksjon av film. Ordet toll har rett nok vorte «spytta» ut av munnen på alle under filmfestivalen, men franske Emma Rafowicz, nestleiar i Europaparlamentets kulturkomite, har gått eit steg lenger når ho lova koma til Cannes for å snakka om strategiar mot «amerikansk kulturnasjonalisme». Rafowicz høyrer til sentrum-venstre-blokka i Europaparlamentet. Men også den franske kulturministeren Rachida Dati – som ikkje kan skuldast for å lefla med venstresida – var i Cannes 17.
«Russians at War» talar mot russisk propaganda på eit vis som gjer dokumentaren mest relevant i Russland.
Jo, då. Vi toler ein sentimental slutt.
Filmfestivalen i Cannes rullar ut løparen, og igjen er Joachim Trier i hovudkonkurransen.
Eit godt liv utan staten
Bøndene klarte seg bra utan kongen i mellomalderen, meiner Hans Jacob Orning. I ei ny bok utfordrar han feiringa av Magnus Lagabøte som bergingsmann.
Kva er verst for NRKs truverd: å krevja utestenging av Israel eller å lata som at Eurovision eksisterer i «drøm og fantasier»?
Arrangert ekteskap får fram villskapen i trassig, indisk brur.
Ein hyperrealistisk thriller om livet som papirlaus arbeidsinnvandrar i Paris er ein av årets beste kinofilmar til no.
Tørre fakta om blodig krig?
Den sakleg titulerte «Warfare» minner oss om at ein kvar rekonstruksjon er ein konstruksjon.
Gravedokumentarist Alex Gibney følgjer anonyme pengestraumar via abortmotstanden inn i USAs politikk og høgsterett.
Ein far døyr idet døtrene har fått nok av å legga livet til rette for familiens favoriserte menn.
