Med sine tre «byfilmar» frå høvesvis Roma («Den store skjønnheten», 2013) og Napoli («Guds hånd», 2021 og «Parthenope», 2024) har Paolo Sorrentino stadfest sin posisjon som den fremste, estetiske arvingen til Federico Fellini (1920–93). Begge har med eit halvt århundres mellomrom («La dolce vita» kom i 1960) laga ikoniske portrett av «den evige stad» samstundes som dei mest udøyelege byane i begge kunstnarsinn, er regissørane sine respektive fødebyar i provinsen, for Fellinis del Rimini (skildra i «Amarcord», 1973), for Sorrentino Napoli.
Paolos Sorrentinos sentrallyriske motiv og aforistiske replikkar blir ikkje det filmessayet han strevar mot.
Hav, død, kjærleik
