«Min draum er å bli anmeldt av ein biolog eller kjemikar, i det minste eitt dikt. Litteraturkritikarane les ofte berre kvarandre.» Dette sa Wisława Szymborska (1923–2012) i intervju med Aftenposten eitt halvt år før ho gjekk bort. Eg er ingen biolog, og må såleis skuffe henne, men eg deler Szymborska si interesse for naturvitenskapane. Kanskje difor trefte dikta hennar meg, og kanskje difor kjøpte eg fire diktsamlingar på veg ut frå denne framsyninga på Nationaltheatret. At eg ikkje har oppdaga dikta hennar lenge før slik eg burde, tyder på at Szymborska har rett. Eg brukar truleg for mykje av tida mi på å lese andre kritikarar framfor å oppdage kunsten sjølv.
«Livet er den eneste måten» handlar om å hylle diktinga til Wisława Szymborska.
Lågmælt og finurleg
