Den sommaren eg fylte tolv år hende det noko med tida. Då eg ein junidag rusla glad ut av klasserommet kunne eg allereie sjå føre meg sommarferien – denne ævelege storleiken – sitt sluttpunkt i august! Eg fekk ei ekkel kjensle av at eg snart ville nå dette punktet, og det viste seg å stemme. Snart stod eg der igjen, i skulegarden, ikkje med eit sommarleg tidsrom vidt og djupt som eit hav bak meg, men eitt som var hakka opp i veker, dagar, timar – som hadde gått altfor fort.
Tolv år gamle Ivar får seg sommarjobb. Han blir aldri den same igjen.