Eg trakkar over ei snøfonn og vassar vidare gjennom det tjukke snølaget. Eg er på veg til jobb ein onsdags morgon. Eg let irritasjonen ta tak, og sparkar til ein isklump. Han går ikkje langt, men utløyser ein tanke i hovudet, mest som eit snøras. Kvifor brøytar me vegen so mykje betre enn fortaua?