Om eit aldrande menneske vert omtalt som «rastlaus» og «nyfiken,» er det ofte positivt meint, eit teikn på ungdommeleg vitalitet i ein livsfase der det kan vere lett å stivne i veletablerte mønster, og verte sedat. Og likevel, når orda dukkar opp mot slutten av Martin Ernstsens teikneseriebok «Men hvem er du?», har dei ein annan klang. Forteljaren – Ernstsen sjølv – samanliknar sin eigen far med dottera, som berre er barnet: «Begge vil hele tiden være et annet sted enn de er. Drevet av en slags forvirret nysgjerrighet.»
«Men hvem er du?» gjer uutsletteleg inntrykk, både intellektuelt og emosjonelt.
Siste kapittel
