Som forskar hender det jamt at ein må lese bøker og artiklar som anten er keisame, eller dårleg skrivne, eller begge delar. Noko av den mentale treninga som ligg i forskingsarbeid, handlar om å halde ut intenst keisame og dårleg skrivne tekstar slik at ein likevel klarer å finne dei gullkorna som ligg gøymde i dei. Ofte begynner ein på ei bok i håp om at ho kjem til å innehalde tjukke malmårer, så viser det seg at der berre er slagg.
Er skrivemåten i kjønnsforsking ein revolusjonerande tradisjon, eller eit laugsspråk for dei innvigde?
Verbal piggtråd
