Vann kan innebære både vellykket avling og syndflod, og i «ur mor atter», Margrethe Aas’ tredje diktutgivelse, blir vi igjen og igjen minnet på vannets rolle i livets bevegelser. I bokas introdel antydes en verden i vorden, ved vannet som «eleverer frå jordkjernen / ved å lyfte ei hinne fram / frå det inste i det mørkaste». Mens en vannhinne – «ålande overlappande fukt» – markerer tilblivelsen av et individ, inni og ut fra et annet. Hos jeg-ets hensunkne mor på sykehjemmet glimter det til idet «ei blank elv renn over munnvika di / og er det einaste i andletet ditt / som reflekterer, lyser, rører seg».
Margrethe Aas’ dikt er opplivende, men tematikken blir for omfattende.