Ein familie med (tilnærma) uavgrensa midlar til disposisjon, eit nasjonalt museum med eit aldri så lite press på seg for å inngå lukrative samarbeid med private aktørar. Eit enormt nytt bygg som skal fyllast med permanente og ambulerande utstillingar, eit kunstinteressert søskenpar med tvilsam likviditet på den kulturelle kapitalkontoen. Kva kan gå gale?
At «Fredriksen-rommet» ikkje er fylt med kvite menn, er vel og bra – men som kuratorisk strategi er det ekstremt tynt.
Malt opp i eit hjørne
