«Det knapt synlige / er redselens / klorofyll», skriv Casper André Lugg i eit dikt frå 2015: «Tankene gror / i små / mørke kolonier // der ingen sanker […]». Det er eit naturdikt, innhylla i eksistensiell mystikk, men når eg siterer det her, er det fordi det gav gjenklang i noko anna og meir trivielt eg har tenkt på dei siste dagane, nemleg lesarane si frykt for sjølve poesien: Vi fryktar det vi ikkje forstår, og når vi ikkje forstår, veks tankane saman i klynger og kratt.
Kven er redd for poesien?
Syngande grunn
