Frida Nilssons «Apestjernen» har vorte ei fin og flanerande filmforteljing.

Foster­heims­glede

LUKKA PÅ SKRAPHAUGEN: Niåringen Jonna er skeptisk når ho blir adoptert av Gorilla, som lever som skraphandlar, men snart er dei ein svært samkøyrt familie. FOTO: MERFILM

Ein kunne tru, at den kryptiske tittelen «Apestjernen» var ein vri på «Apeplaneten», men jamvel om forteljinga om den oppofrande barneheimsjenta Jonna som blir adoptert av ein gorilla har nokre tematiske hint til sciencefiction-klassikaren, er desse neppe lagde til med vilje av filmskapar Linda Hambäck («Gordon & Paddy») eller av Frida Nilsson, som i 2005 skreiv barneboka filmen er bygd på. Den svenske forfattaren – som støtt blir jamført med sjølvaste Astrid Lindgren – skriv ein del fantastisk litteratur, men i «Apestjernen» er prosjektet hennar snarare å underleggjera eit alminneleg, jordisk miljø, slik at vi kan sjå på livet med friske – og barnlege – augo.

Kultur