Før Haruki Murakami slo gjennom som forfattar, dreiv han jazzbaren Peter Cat i Tokyo. Eg veit ikkje om han serverte mjauhitos der, men frå og med debutromanen «Hør vinden synge» (1979) har i alle fall katten vore ein gjennomgangs-, for ikkje å seie grunnfigur i forfattarskapen, som består av ei lang rekkje romanar og noveller. I «Kafka på stranden» (2002) møter vi ein kattekviskrar. I «Elskede Sputnik» (1999) kviskrar ikkje kattane, men smyg seg rundt i teksten, slik dei også gjer i fleire av dei andre bøkene hans. Sjølv har eg hatt mest sans for novellene i seinare år, særleg i samanlikning med dei mest omfangsrike romanane. I eit av desse omfangsrike verka, «1Q84» (tre band, 2009–2010), inngår ei fornøyeleg novelle med tittelen ‘Kattenes by’.
Nært: Haruki Murakami gjer katten til ein grunnfigur i sitt essay om fedrar og søner.
Mann for sin katt
