I sommar har Kultur-Noreg endå ein gong krangla om private kunstgåver til det offentlege. Private samlarar vil igjen dela av si overflod med allmenta. Slik ser i alle fall gjevarane og dei lukkeleg utvalde mottakarane ved Nasjonalmuseet og Sørlandets Kunstmuseum på saka, og dei får støtte frå Trine Skei Grande. Ho er entusiastisk statsråd i ei regjering som fann opp «gåveforsterking» på kulturfeltet, for å oppmoda kulturinstitusjonar til å jakta på sponsorar. Grande ser private gåver som ei velsigning for kulturlivet, og karakteriserte kritikken mot Nasjonalmuseets avtale med Fredriksen-familien som «uverkeleg».
Bør ikkje armlengdesprinsippet òg gjelda for velgjerarar som byr seg fram?