Gunnar Björling er ein av desse verkeleg få lyriske eksperimentatorane som klarer å kombinera det pussige og påfallande med noko varmt og kjenslevart. Det mest påfallande eksperimentelle ved dikta hans, er at han tar vekk ord, slik at ein sit att med noko som ikkje lenger er fullstendige, grammatisk korrekte setningar. Eit dikt frå 1938 kan til dømes slutta slik som dette:
Rusk: Ei omsetjing av dikta til Gunnar Björling viser at det ikkje er bare-bare å omsetta frå svensk.
Djevelen i detaljane
