Solveig Aareskjold
Då Hitler vann
Omkring år 1000 sende norskekongen Olav Tryggvason ein prest og nokre lærarar til Grønland saman med Leiv Eiriksson, som budde der og var på farten heimover. Langt til havs plukka han opp eit skipsmannskap som låg og klamra seg til eit vrak, og dessutan hadde han drive så mykje ut av kurs at han oppdaga Vinland. Då han endeleg kom heim, fekk han stor fagnad for begge delar, men far hans, den heidenske humanisten Eirik Raude, sa at berginga av dei havarerte blei utlikna av skadeverket til presten.
Dette nemner Snorre Sturlason i eit lite avsnitt i kongesogene sine, der han av omsyn til sin eigen tryggleik må skryta kristningsverket opp i skyene og berre kan tillata seg å vera kritisk når han gøymer seg bak nokon andre. Like fullt får han fram eit sentralt trekk ved etikken i vikingtida, slik han blei hugsa to hundre år seinare. For på Snorre si tid var det framleis ingen som trudde at samfunnsansvar og nestekjærleik var noko som blei innført med kristendomen. Poenget med kristninga var offisielt å frelsa folk frå å koma til helvete når dei døydde, uoffisielt å gjera det lettare for kongen å trakka dei flate.
Det meste av det som sirkulerer om barbariet i heidensk tid, er reint oppspinn.
