Heksa, Mora og Hora

I «Vi fødte aldri de barna» skildrar Ingvill Hekne dei kollektive mønstera ein går inn i, òg når ein forsøker å opponera mot dei. Den som fører ordet er mest heile tida eit «vi», slik at det blir som på vegner av eit kollektiv av kvinner. Og brota mot dette berører òg det kollektive. Her tenker eg særleg på dikta der dette kvinnelege «vi» er splitta i dei stereotype kvinnefigurane Heksa, Mora og Hora. Til dette kjem nokre få, innskotne dikt om ei sceneframsyning av eit par, temmeleg ribba for individuelle særdrag.