Det finst ei vibrerande uro i debutantdikta til Sindre Andersen. Dette rastlaust leitande har med diktforma å gjere, med måtane linjene sprett frå det eine trinnet til det neste, og iblant snur seg mot sine eigne utsegner. Eit dikt peikar direkte på uroa:
Språklege rundkast: Ord seier mykje, men ikkje alt i Sindre Andersen sine rastlause dikt.
Tomrom fylt med folk
