Det er midtsommar 2010. Partiklar av Eyjafjallajøkull i lufta, og pudderfarga himmel. Lys rosa, babyblå havtåke, ferskenfarga sol bak ei tynn hud av oskeluft. For ein forsommar! Kommuneval der avantgarden vann, ein hovudstad der komikarar sørgar for at barn blir bussa til skulane, at søpla blir tømt, men oska frå vulkanen kan verken Jon Gnarr eller Gud, verken politikken eller religionen gjere noko med. Eg sit innandørs, sjølv om partikkelnivået har senka seg og portforbod er heva. For eg sit på ein nedlagt gard, på eit kunstnarsenter, der fellesstova har fellesbøkene, har det kollektive litterære minnet, har sagaene, Laxness, og så vidare.
Å vere: Kan ein lese Salka Valka som ein inkarnasjon av Island?
Islands kjøt
