En ung mann danser aleine på scenen, som om han var aleine på en nattklubbs dansegulv, vendt innover mot sin egen verden. Innimellom vender han seg ut mot publikum og ser på oss mens han danser. Bak ham dreier en stor lysinstallasjon sakte rundt. Den likner et møllehjul, med en dreiende hjulskive av lysrør som blinker i hvitt og lilla. På høyre side står en musiker bak en slags DJ-stand med elektroniske tangentinstrumenter. Mørk suggererende nattklubbmusikk fyller rommet. Den unge mannen plukker opp en båndopptaker med mikrofon. Det blir stille. Han stanser og ser på oss: «Eg er nesten 34 år no, og det er så gammal eg vil vere når eg skal døy.»
«Berre verdas undergang» er en dypt tragisk fortelling om en ung mann som skal dø av aids. Så hvorfor denne uviljen til å gå inn i alvoret?
En forspilt mulighet
