Ein skapande som ser lenge nok inn i eit mørker som er kvitt, vil kunna sjå ungdommen. Lars Amund Vaage er ein forfattar som ser dei unge i dei gamle, det som var i det som er, ja, kanskje han treng å sjå dette, skal han skapa slik han vil? Når ein ungdom sleng seg på sykkelen, skjer det noko, då peikar pilene bakover i tid slik at dei òg er livgjevande for her og no, dagens arbeid. Dessutan er det konstant lengt og bekymring i å sjå etter ungdommen.
Lars Amund Vaage set opp eit språkspenn som har alvor og sakralstund i seg, skriv Eirik Ingebrigtsen.
Klangbringar, romsjåar
