Viljen styrer ikkje lenger kroppen. Før da eg låg på sofaen og kvilte, sa viljen plutseleg ifrå: «Nå har du kvilt lenge nok. Nå kan du stå opp». Utan å nøle stod eg opp. Det fall seg så lett. Nå er det ikkje lenger slik. Viljen prøver seg nok. Eg lystrar han ikkje. Eg berre held fram med å ligge. Etter ei stund spør eg meg sjølv: «Kor lenge skal eg ligge? Kva skal få meg til å stå opp når viljen har mista makta si?» Eg finn ingen svar. Plutseleg blir eg overraska, for eg er i ferd med å stå opp. Viljen er utkopla. Tankane har heller ikkje vore i sving. Kroppen handlar heilt på eige hand. Eg forstår det ikkje. Kroppen kan da ikkje handle utan eit kommandosenter. Likevel, det er akkurat det den gjer.