Eg begynte å krangle med Tormod Haugland alt i første setning av «Om søvn og mørke», romanen som tek opp tråden frå «Om dyr og syn» (2017). Opninga er slik: «I barndommen sat eg på trappa i kortbukser og prøvde å knyte skorne.»
Autofiksjon: Haugland grev i fortida og seg sjølv. Innimellom finn han gull.
Forklare mørkret
