Som sikkert mange andre, lurar eg støtt på korleis eg har blitt som eg har blitt. Eg trur eg er litt rar. Men i ein alder som nærmar seg tretti, er ikkje det lengre naudsynt negativt. Eg undrar på om mitt fyrste barndomsminne har noko med saka å gjere. Det at eg sat i eit gult barnesete bakpå ein sykkel. På familieferie. Som ved fyrste stopp, ved kaia, viste seg å ikkje vera festa godt nok. Og at eg plutseleg hang i barnesete, vippa ned langs bakhjulet. Barnesetet med meg opp-ned, og mest sannsynleg nokre forskrekka hyl frå foreldra mine.