Dersom eg blir tutlete, så skyt meg!» sa moster Liv. Det var det ingen som såg syn på, og demensen fekk uhindra smuldra opp det fine hovudet. Heldigvis var det plass til henne i ein god omsorgsinstitusjon, og lenge hadde ho så mykje att av det sjarmerande vesenet sitt at personalet kappast om å få ha henne på si vakt. Men den siste tida ville ho nok betalt mykje for å sleppa.