Ein indre kjerne

Aleine i 1846

Det finaste med filmane om Harry Potter er at dei same ungane var med frå år til år, slik at ein kunne sjå dei veksa opp. Den populære tv-serien «Sex And The City», som kom ut i seks sesongar frå 1998 til 2004, viser utvikling og modning hos vaksne, frå krav på full fridom til langsam aksept av ansvar. No er rollefigurane tilbake i «And Just Like That», som er like ujamn og tøysete som forløparen, og med same overraskande glimt av visdom. På ein måte er han betre, fordi miljøet er meir omfattande og hudfargen på dei medverkande meir variert. Elles er luksusforbruket like tankelaust som før, og det einaste forsøket på å trekkja inn naturen er når Miranda mistar mobilen under ein strandryddingsaksjon og plutseleg er fullstendig bortkomen i eit tomt og ukjent univers. Men det stivpynta bymennesket Carrie utsett seg frivillig for den perspektivutvidinga det medfører å bli saman med gamlekjærasten Aidan, som bur langt ute på landet og har ein tenåringsson som heller vil døy enn å ha stemor. Sjølv bur Carrie i eit herskapshus i New York frå 1846, og mens kjærleiksdramaet går sin gang, diktar ho det inn i ein historisk roman som endar med at hovudpersonen sit aleine i hagen sin. Forleggjaren synest at det er ein altfor sørgjeleg slutt for den lesargruppa som boka er skriven for, og vil at ho skal føya til eit ekstra kapittel.