I 1972, eit halvt hundre åretter at Sigrid Undset fullførte «Kristin Lavransdatter» og like lenge før Vigdis Hjorth og dotter hennar skreiv bok saman om metoo-aspektet i denne namngjetne mellomalderromanen, datt eg ned i han som i ein brønn. Språket oppslukte meg. Eg fekk eit eksistensielt løft av ein fantasi om ei kristen fortid.
