Kor lang levetid har eit håp, eigentleg? Går det ut på dato, som ei mjølk som har stått for lenge bakarst i kjøleskåpet? Visnar det kanskje vekk og døyr som syrinar i hagen til bestemor ein gong i midten av sumarferien? Ingen er evig, sa dei i naturfagstimen på ungdomsskulen og både håp og syrin nikkar sørgmodig med nakken bøygd, for som ein fe kan heller ikkje dei leve utan at mange nok av oss trur. Ha tru, sa dei i kyrkja – trur eg, det er lenge sidan eg har vore innom å sjekka, men dei sa det ein gong i alle fall, og kan ein tru utan å håpe og håpe utan å tru? Tru på kva, lurer vel alle, og svaret det har ingen, men kanskje er tru på håpet nesten politisk og religiøst nøytralt og for alle. Eg trur vi må halde på håpet, for dersom vi skrur det av, let det gå ut på dato, let det visne vekk og døy då vil ingen lengre bry seg, og Gaza vil kunne forsvinne saman med blada på syrinane i hagen ein gong i løpet av sumarferien. Og då er det for seint å så nye frø, så nytt håp, så ny tru på fred.