Solveig Aareskjold 28. sep.
Glasskåra frå spegelen Der den runde spegelen hang før, var det kome eit skåp, og eg hadde enno ikkje greidd å finna ein annan vegg å hengja han på. Det løyste seg ved at han glapp ut or hendene på meg ein vakker solskinsmorgon og råka golvet og gjekk i tusen knas. Splintane spratt opp med blanke lynglimt ut i rommet, som ein fontene av glas, så strålande at det var meir med ærefrykt enn med forferding at eg såg det skje.
Og i same stund var eg tilbake på den første hybelen min, der eg ein klar haustdag for eit halvt hundre år sidan pakka den nye spegelen ut or isolasjonsmaterialet frå butikken og skrudde han opp på veggen over den vesle kommoden, slik at han fanga opp lyset frå vindauga, som var litt svakt på grunn av balkongen i etasjen over. Alt var like nært og verkeleg som då eg budde der, det syttitalske heildekkingsteppet, dei golvside gardina og den eigne inngangen. Over meg høyrde eg dei dempa kvardagslydane til ein barnerik familie som såg akkurat så mykje etter meg at eg ikkje kjende meg bortkomen, og samtidig lét meg vera så mykje i fred at eg kunne få ein god start på eit sjølvstendig vaksenliv.
Nokre månadar tidlegare hadde den dysfunksjonelle barndomsheimen min gått i oppløysing med brutalitet og blodsutgyting, og mor og far hadde falle frå stillinga som aktverdige medborgarar til eit par lause eksistensar som ikkje visste kor dei skulle gjera av seg. Eg var ganske skjelven sjølv òg, men likevel nokså trygg på at berre eg heldt fram med å setja den eine foten framfor den andre, ville eg nok med tid og stunder koma fram ein stad.
Det einaste som heldt meg att, var omsynet til skyldfolka mine, som var blitt verande att i den øydelagde urheimen endå alle saman var eldre enn meg.