Om ein ser bort frå Stein Ørnhøis kjeldenære NRK-dokudrama «Vidkun Quisling: Et liv – en rettssak» (1988), har Quisling aldri vorte portrettert på spelefilm. Når Erik Poppe – på overtid – bryt Quisling-tabuet i norsk film, gjer han det med eit portrett som til overmål prøver å allmenngjera landssvikaren. Det er tidvis anstrengt, men det gjev ein klår utgang på den laust samanknytte trilogien «Et skjørt demokrati».
Erik Poppe avsluttar demokrati-trilogien med ei allmenngjering av Quisling. Det er spekulativt, men ikkje mislukka.
Forsert bøn om nåde
