Kva kjenneteiknar ein god humorist? La meg foreslå: Eit skarpt blikk for detaljar, analytisk evne, ein helsefarleg porsjon indignasjon og sjølvsagt talent for å formulere seg så overdrive at ein kvar idiot kan ta poenget og utbryte: «Haha! Akkurat slik er det!» Men sjølvsagt er det ikkje «akkurat slik», for noko må gå tapt i karikaturen. Difor treng humor – som god litteratur – også menneskeleg varme. Det er den eg ofte saknar i Lena Anderssons siste utgjeving, sjølv om «Studie i menneskelig atferd» er ei bok full av godt observerte og fint formulerte skildringar av høgst ulike kvinner og dynamikken dei imellom.
Lena Andersson er skarp og morosam, men den politiske slagsida er verd ein analyse.
Anderssons peikefinger
