Eit gravfølgje får med nauda bore ned kista frå likvaken i leilegheita til den døde. Etasjane i den nedslitne, kommunale blokka er mange og trappa trong og mørk. Heisen har stått i årevis. Barnebarnet til avdøde, Haby (ei sterk og stoisk Anta Diaw, som får sagt mykje med få ord), bruker all ledig tid på å skaffa høvelege husvære til immigrantar – som også bestemora hennar ein gong var. Ein kunne tru Haby var nøgd med at kommunen vil riva og bygga nytt, men i den nye blokka skal det berre bli toromsleilegheiter, eit medvite «sosialpolitisk» grep for å hindra storfamiliar i å klemma seg saman. Renovering blir til ny fortviling for fastbuande. Det er eit like norsk som fransk fenomen, men franske interessekonfliktar har ein meir eksplosiv dynamikk.
Det er alltid ei lekse å læra frå fransk integrerings- og sosialpolitikk. Politi er ikkje svaret.
Franske tilstandar
