Takk for eit fælt og fint dikt! Det var samtalar med pappa som sende deg tilbake til 1960-talet og utløyste det?

– Tre år med long covid har gjort meg ute av stand til å skrive langt. Sidan bokprosjekt og sosialt samvære har måtta vente, har eg tydd til mitt indre liv og små samtalar undervegs. Liggande åleine på eit rom var eg befolka av menneske eg har møtt eller berre høyrt om, og eg byrja å skrible ned eigne og andre sine minne og betraktningar. Nokon kan heilt uanstrengt falde ut ei heil livsverd berre ved å nemne noko i forbifarta. Her om dagen sa pappa: «Yngve er den einaste på puben eg har snakka med om det gode og det vonde». Det gjeld å orke å notere!

– Det er nesten ei lita novelle, dette diktet?

– Det er i alle fall ei forteljing om nokon og om noko. Diktet har scener, personar, replikkar og eit grublande eg, som i ei novelle. Eller som i prosadikt eller i ein song av Joni Mitchell eller i ein teatermonolog eller i eit stand up-nummer. Kvifor blir ein idé til det eine eller det andre? Ein nyklekt eremittkreps må ut og leite etter eit skal å vekse i. Fleire noveller i debutboka mi byrja som uforløyste dikt. Boka mi om Usbekistans presidentdotter Gulnara Karimova byrja som attgiving av artiklar om korrupsjon i teleselskap, og enda som ein lyrisk, sjangertuklande sak. Ein prøver og øver. Kanskje kunne forteljinga om fru Halvorsen bli eit dikt fordi pappa berre glapp ut med essensen. Vi treng ikkje vite meir om desse menneska for å bli rørt, og det blir best sagt på denne tilforlatelege og samtidig rytmiske måten. Berre éin ting har eg fått vite i etterkant: at herr Halvorsen såg snill ut.

– Diktet rettar strengt blikk mot unnfallande medmenneske, både då og i dag, men hevar òg lett på augebryna over tanken om «at alt som gjør vondt vil lindres, hvis det bare kan gro til en tekst». Eg har knabba eit spørsmål frå diktet: Kva skal vi med «brutte linjer / om den revnen over øyet, den skulderen ute av ledd?»

– Det eg høyrde, gjorde inntrykk, og det var allereie levd, men også allereie litterært. Det hadde kraft. Ein skriv det ut og redigerer heilt til det landar som eit stødig dikt – utan å tenke på hensikta med det. Det er kanskje rett at diktet forfektar ein moral og uttrykkjer forakt. Men er det ikkje mest drive av empatisk merksemd, og ein liten, undrande kamp mot håpløysa? Og kva skal vi med dét? Om du les diktet, vier du i nokre sekund merksemda di til damer som blir dengde av mennene sine. Éi av ti norske kvinner har vore utsett for alvorleg fysisk vald frå partnar éin eller gjentekne gongar. Likevel er det berre nokre få gongar eg har oppdaga det. Ein barnehagevikar hadde ei historie som skurra, og prata i eit sett, over hovudet på barna. Ein dag ho måka snø ved porten, kika ho på meg med eit hovna, blått auge. Eg gjekk forbi. Ho fekk ikkje fornya kontrakten sin. Seinare las eg at pratesjuke og bortforklaringar kan vere teikn på partnarvald. Kan det vere at vi neste gong klarer å seie «hei, du», fordi vi har skrive eller lese eit dikt? Kan merksemda, frå diktet eller frå deg, trøyste eller hjelpe? Forresten lever eg framleis i tru på at alt som gjer vondt, vil lindrast, viss det berre kan gro til ein tekst. Ikkje lækjast, men lindrast. Fru Halvorsen er kanskje ueinig.

– Du er del av eit ritualistisk (!) skrivekollektiv, Blomster & Bureau. Kva slags ritual driv de med? Og kva resulterer det i?

– Jo, no skal du høyre. Ai! No spyttar Laura Lama reprimandeklart i mi retning her. Eg må nok vise til Brita på HR eller Bodil borte på operativt. Eller fyll ut Orakelets spørjeskjema på nettsida vår.

– Eg har vore innom bureauet og knabba ein liten spørsmålsblomst frå spørjespalta Under lupen: Viss du skulle vere ein floskel, kva slags floskel skulle det vere?

– I rivende utvikling!

– Kva les du forresten om dagen?

– «Kosmos’ beibi» av Gunnar Wærness.