Atten år gamal, hausten 1967, var eg så heldig at eg fekk sjå den første separatutstillinga til Odd Nerdrum. Dei digre lerreta hadde den same rå energien som amerikanske actionfilmar, med eit hint til slike psykedeliske plakatar som så smått hadde teke til å gjera seg gjeldande. For første gong opplevde eg at kunsten kom meg i møte, og at eg levde i ei stor og viktig samtid.
Ikkje søtt, ikkje surt, ikkje bittert – men salt. Solveig Aareskjold skriv om det ho sjølv vil i Klassekampen kvar laurdag.
