Det fine med gamle mytar er at dei viser oss korleis menneske som levde for lenge sidan, reagerte på seg sjølve og omverda. Ofte hadde dei inntrykk av at landskapet var fullt av usynlege krefter eller ånder som verka direkte inn på tilgangen på mat og førekomsten av fiendar. Slike ånder kunne syna seg for vanlege døyelege som gudinner og gudar, truleg ikkje utan påverknad frå folk dei kjende frå før, søsken og foreldre, krigarar og kongar. I Hellas skapte den kollektive fantasien ein olympisk familie der Zevs sleit med å gjennomføra eit patriarkalsk einevelde som støtt blei sabotert av Hera og Athene. Det merkverdige diktverket Iliaden fortel om korleis dette radarparet fører dei greske okkupantane av Troja til siger tvert imot planane til sjefsguden – ei hending som er blitt konsekvent underkommunisert av dei vestlege universiteta.

Ikkje søtt, ikkje surt, ikkje bittert – men salt. Solveig Aareskjold skriv om det ho sjølv vil i Klassekampen kvar laurdag.