Du kan bla til neste sideBla med piltastene
Anmeldelse

Norsk eksistensialisme

Tru: Jon Fosse vågar å formulera seg heilt endeframt om sansingar av det som ikkje på vanleg måte finst.

Hadle Oftedal Andersen
Konvertert: Kritikarane tar feil når dei meiner Fosse er for tydeleg i sine religiøse forfektingar. Her er pave Francis på vei ut av biletet i St. Peter-basilikaen. Foto: Filippo Monteforte, AFP/Scanpix

Jon Fosse

Levande stein. Kortare prosa og ei hymne

Prosa

Samlaget 2015, 90 sider

Når Jon Fosse er så bra som han er, så er det fordi han spelar ut eit ekstraordinært breitt litterært register i tekstane sine. Ein kvardagsleg vestlandstone som samstundes går opp i noko musikalsk, som ein song utan melodi, eller kanskje heller som ein song med språkets ibuande melodi. Og kvardagslege vestlandsliv som samstundes går opp i eit raster av filosofisk tankegods, med fokus på fenomenologiens sansing av det som ikkje er, men som likevel på ein eller annan måte gjer seg nærverande.

Du må være abonnent for å lese denne artikkelen

Bli abonnent