Når Jon Fosse er så bra som han er, så er det fordi han spelar ut eit ekstraordinært breitt litterært register i tekstane sine. Ein kvardagsleg vestlandstone som samstundes går opp i noko musikalsk, som ein song utan melodi, eller kanskje heller som ein song med språkets ibuande melodi. Og kvardagslege vestlandsliv som samstundes går opp i eit raster av filosofisk tankegods, med fokus på fenomenologiens sansing av det som ikkje er, men som likevel på ein eller annan måte gjer seg nærverande.