At forfattarar også skriv om seg sjølve når dei skriv om andre forfattarar, er knapt ein løyndom. Det tenkte eg på då eg i førre veke, rett etter å ha lese ut Karl Ove Knausgårds nye roman, las eit essay han har skrive om Fjodor Dostojevskij i The New Yorker. I opninga av essayet fortel han at Dostojevskij publiserte romanane sine som føljetong, av økonomisk trong, og at hans aller siste, «Brødrene Karamasov», blei til gjennom månadlege deadlinar frå januar 1879 til november 1880. Dostojevskij måtte berre dure på, han skreiv raskt og upolert, rakk ikkje pusse eller finstille plot og språk. Gjennom brå vendingar og rufsete setningar heldt han likevel blikket festa på eit stort spørsmål der framme, som han handterte med tyngd og tolmod: Kva lever vi for?
Du må være abonnent for å lese denne artikkelen
Allerede abonnent? Logg inn
