Den nye og aktuelle filmmusikalen «The End» (2024) tvingar publikum til å oppleva jordas undergang saman med direktøren for eit oljeselskap og familien hans. I 20 år har direktøren og den kunstinteresserte kona levd saman med ein butlar, ein kokk og ein lege i ein sjølvforsynt bunker djupt nede i ei gammal saltgruve. Her inne, i ein besteborgarleg tidskapsel, har dei fått ein no vaksen arving som aldri har sett dagslys, som fordriv tida med å bygga ein miniatyrmodell av verda han har lese om og ta diktat til farens klimafornektande memoarar. Nærast som Hitler og Eva Braun, omgjevne av meisterverk frå kunsthistoria, prøver desse siste restane av verdas herskarklasse å innbilla seg at dei ikkje har noko skuld i masseutryddingskatastrofen og at dei ikkje kunne ha gjort andre val enn dei som førte dei hit. «Saman er framtida vår lys!» syng den utdøyande familien.
Endetidsmusikal får fram kognitiv dissonans i vokalharmoni.
Undergangen – tra-la-la!
