For ei tid sidan skreiv eg eit brev til Einar. Ikkje noko uvanleg i dét, vi har kjent kvarandre i samfulle seksti år; heller ikkje noko merkeleg i at det var eit for/post/historisk handskrive brev, og at det vart avsendt med eit skrantande postverk, eller kva det måtte heite nå til dags. Det er slike brev både eg og Einar liker å sende og få. Men akkurat dette brevet synest eg godt kan delast med fleire enn adressaten. Det er vel tvilsamt om det har allmenn interesse i streng forstand, men kanskje kan det tene som ei fornya helsing i desse dagar, når Einar står midt i åttiåra. Ei helsing – for ei hylling treng han ikkje. Då heller ei halding. Ei fasthalding. Det finst knapt nokon substans som eignar seg betre til gjenbruk enn gamal venskap.
Om igjen: Brev til Einar Økland
