Solveig Aareskjold 30. nov.
Naturleg hodyr Eit tankesystem vil alltid vera farga av dei personlege interessene til den som har tenkt det ut. For attenhundretalsmannen Charles Darwin var det heva over diskusjon at det britiske herrefolket var meir høgtståande enn innbyggjarane i koloniane. For nittenhundretalsmannen Richard Dawkins, som har sett eit katastrofalt preg på menneskesynet no på totusentalet, har det vore like sjølvsagt at alt som er typisk for hankjønnet, er fordelar, og alt som er typisk for hokjønnet, er ulemper.
Elles har Dawkins sagt mykje som er sant og fornuftig om biologi, og slagsida i «Det egoistiske genet» er knapt merkbar før kapittelet «Kampen mellom kjønna». Der står det til gjengjeld at det ligg ei naturgjeven kvinneundertrykking i at hoene har så få egg og hannane så mange sædceller: Hokjønnet blir utnytta, og det evolusjonære grunnlaget for det er at egg er større enn sædceller.
Slike utsegner er ideologiske på same vis som når kvite folk synest synd på afrikanarane fordi den svarte huda har dømt dei til evig underordning. Men når Dawkins græt krokodilletårer for dei arme hoene som investerer alt dei har i nokre få ungar, kunne han like gjerne kledd seg i sekk og oske for dei stakkars hannane som kastar bort så mykje dyrebart protein på spermatozoar som aldri når fram.
Seinare utgåver av «Det egoistiske genet» opplyser rett nok om at det ikkje er kostnadsfritt å laga millionar av sædceller og kjempa om hoer å få dei inn i. Men den lokkande tanken om at mannen er ferdig med sin del av forplantinga når paringa er unnagjort, har fått altfor mange til å tru at meininga med mannelivet er å vera haremsfyrste, og at dei er i sin fulle rett til å syta og klaga dersom dei ikkje blir det.
I samfunn utan trygdesystem er det så utrygt for eit menneskebarn å vera utan ein aktiv, ansvarleg far at sjansen til å veksa opp til fruktbar alder blir drastisk redusert.
