Det er eit komisk samanfall at to av dei mest sentrale, norske spelefilmane i haust lèt hovudrollene tala til oss frå terapistolen, og at både Dag Johan Haugeruds «Drømmer» og Lilja Ingolfsdottirs «Elskling» handlar om kjærleik og sjølvrefleksjon. I tillegg kjem dei på kino to veker rett etter kvarandre.
Kan ein like godt gå på kino som til familieterapeut?
Filmterapi
