Jo eldre eg vert, dess meir kjenner eg på at tida berre går og går. Straks er det nyttår igjen. Åra berre rullar av garde, og meiningsløysa ligg rett rundt hjørnet. Tida vert nærast som eit måleband der kvar dato og kvart år følgjer på kvarandre, som millimeter og centimeter – og så er det slutt. Denne opplevinga, som mange kanskje deler, føreset at ein har eit moderne og sekularisert blikk på tida. I den kristne førestillinga er tida faktisk heilt annleis. Her er det ikkje kronologien, eller det at åra går, som er poenget. Her er tida eit sakrament – altså eit middel – for æva.
Kyrkjas liturgi er som døra til Narnia. Du kan gå gjennom klesskapet og ut i ei anna røynd.
Samanfall og æve
