Sosialt engasjert dokumentar treng ikkje vera kritisk. Innimellom er det betre å visa korleis samfunnet kan og burde vera for å opna sinna til publikum. Det siste greier Nicolas Philibert, særleg kjent for «Å være og ha» (Être et avoir, 2002). Gjennom observerande nærvær portretterte filmen ein lærar, hans humanistiske pedagogikk og elevane i ein fådelt skole i Nord-Frankrike. Philiberts nye film, «Adamant – Hjerterom på Seinen», er laga i same ånd, men frå eit unikt, psykiatrisk dagsenter i Paris. L’Adamant (Den urokkelege) er ein «båt» og også eit døme på arkitektur som progressiv, medisinsk estetikk. Sidan 2010 har tilbodet her vorte utvikla i fellesskap mellom brukarar og psykiatrar.
«Adamant» er medisin mot avmakt.
Urokkeleg tru på mennesket
