Solveig Aareskjold
Vintersolverv
Ein gong trudde eg at det ville bli slutt med julefeiringa ganske snart, fordi folk ikkje ville orka å laga så mykje stress for mat og gåver når dei likevel kunne ta fritt for seg heile året.
Sidan har eg forstått at den største drivkrafta verken er materiell nyting eller religiøs mystikk, men ei allmenn oppleving av å nærma seg eit nullpunkt, av at «tider skal komme, tider skal henrulle». Både kristendom og kommersialisme er felles tiltak for å bremsa opp for det aukande mørket og hindra tilværet i å renna ut gjennom eit kosmisk avløp. Så kjem den blå planeten vår til det punktet i banen sin som me kallar for vintersolverv, der dagane sluttar å krympa og morgonen gryr litt tidlegare for kvar gong han rullar rundt. Den stjerna som lyser sterkast på himmelen den vinteren, blir utnemnd til betlehemsstjerne, og Maria og Josef når akkurat så vidt fram til stallen før Jesus blir fødd.
Då eg gjekk i første klasse, var der eit udefinerbart objekt som var dekt med eit grått ullteppe under juletreet i bestestova til farmor. Eg gjekk ut frå at ho skulle få ny symaskin, sidan den gamle berre var med sveiv og utan motor, og med alle dei andre pakkene i ekte julepapir å granska og rista på tenkte eg ikkje over at både fasong og dimensjon var feil. Så blei teppet løfta vekk over eit praktfullt dokkehus som var til meg.
Ein sløvare vaksen kunne ha lagt dei flatpakka delane under treet i den emballasjen som farbrørne i Canada kjøpte det i, og overlate det til sjuåringen å masa om hjelp til å setja dei i hop.
