Ein gong på slutten av sekstitalet sat det to unge gutar på rada framfor meg i ein mørk kinosal, med armane over akslene på einannan og hovuda tett saman. Dei utstrålte ein fred som fekk meg til å dra pusten djupare, og eg tenkte med meg at dette var løysinga på den nokså krampaktige sjølvpresentasjonen som så ofte gjorde gutane så slitsame å vera saman med. Men på sida av meg høyrdest hark og snøft av han som hadde betalt billetten min. Han sat så uroleg at eg ikkje greidde følgja med på filmen, og kviskra dei foraktfulle kommentarane sine inn i øyret på meg med slikt lufttrykk at flimmerhåra la seg.
