Den nyaste Netflix-snakkisen «Beef» er kanskje det sosialpsykologisk mest interessante road rage -dramaet sidan det klikka for Michael Douglas’ deklasserte MAGA-prototyp i Joel Schumachers «Falling Down» (1993). «Beef» er også ei Los Angeles-forteljing om krenkte sjølvbilde og brotne samfunnsideal, men i hendene på ein amerikansk-koreansk serieskapar med fingerspisskjensle for tidsåndsmarkørar, viser «Beef» ei meir fleirstemmig og interseksjonell tilnærming til kampen om makt og privilegium enn det monologiske 90-talsfilmar gjorde. Til liks med nærskylde serieskapningar som «The White Lotus», gjer også «Beef» medvite bruk av estetikk (som produksjonsdesignar Grace Yuns spesiallaga kunstverk) som retoriske verkemiddel.
Bilen er ikkje eit fridomssymbol, men ein behaldar for oppdemt sinne.
Klassekamp på hjul
