Solveig Aareskjold
Barnebarn
Ein dag kring tusenårsskiftet gjekk eg inn i ei fotoforretning for å kjøpa ein liten perm med plastlommer til å ha bilete frå ein studietur i. Men då eg hadde plukka ut ein eg likte, gjorde ekspeditøren meg merksam på at sånne permar berre var til fotografi av barnebarna. Trass i at det ikkje var trykt nokon klausul verken inni eller utanpå, heldt han fast på at det var den einaste tillatne bruken, og blei ved å gjenta det heilt til eg stakk kredittkortet tilbake i lommeboka og tusla tomhendt ut or butikken.
Denne undertrykkinga av eigennyttig kremmarånd til fordel for sosialt press var starten på ein lang serie med pinlege forhøyr der folk som eg knapt kjende, og aldri før hadde delt sensitive opplysingar med, kravde at eg skulle stå til rettes for mislukka forplanting. Etter mykje sukk og medynk over kor vondt det måtte vera for meg at genoverføringa hadde stansa i første ledd, gav dei seg til å greia ut om sin eigen perfekte storfamilie. Med tida blei eg sjølvsagt flinkare til å få samtalen inn på eit anna spor, og no er eg så gamal at nesten ingen bryr seg lenger. Likevel hender det framleis at eg blir fanga, som den gongen på osloflyet då ei dame som eg ikkje hadde sett på mange år, plutseleg fekk auge på meg borti seteradene, og kauka over heile kabinen: «Eg har åtte barnebarn!»
I dei samfunnsfagsbøkene som elevane mine brukte den tid eg arbeidde i skulen, stod det at i gamle dagar la folk seg til store barneflokkar for å ha nokon å støtta seg på i alderdomen.
